Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz5.pdf/252

 — Prawda.
 — Jeżeli opuszczę powóz, pierwszy lepszy inspektor mię przyaresztuje. Przecież wiesz.
 — A wiem.
 — Dziś kupił mię Pharos (rząd).
 — Ale ten stary mię intryguje.
 — Intryguje? przecież nie jesteś młodą, dziewczyną.
 — Siedzi w pierwszym powozie.
 — Więc cóż?
 — W wózku panny młodej.
 — Więc tedy?
 — Więc tedy jest ojcem.
 — Co mię to obchodzi?
 — Powiadam ci, że jest ojcem.
 — Alboż tylko ten ojciec tam siedzi?
 — Posłuchaj.
 — Co?
 — Ja mogę wychodzić tylko zamaskowany. Tu jestem ukryty, nikt mię nie zna. Ale jutro już masek nie będzie. Środa popielcowa. Mogę być przycapany. Muszę wrucić do dziury. A ty jesteś wolna.
 — Nie bardzo.
 — Bardziej odemnie.
 — No więc cóż?
 — Możesz dowiedzieć się, gdzie pojechało to wesele?
 — Gdzie jedzie?
 — Tak.
 — Wiem.
 — Gdzie?
 — Do Niebieskiego Zegaru.
 — Naprzód to nie z tej strony.
 — Więc do Rapée.
 — Lub gdzieindziej.
 — Wolna droga. Wesela są wolne.
 — Nie o to chodzi. Powiadam ci, że musisz się dowiedzieć, co za jedne to wesele, do którego należy ów stary i gdzie mieszkają.