Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz5.pdf/251

 — Niech mi kark skręcą, jeśli nie znam tego Pantyjczyka (Paryżanina).
 — Dziś Paryż jest Pantinem.
 — Czy możesz, przechyliwszy się, zobaczyć pannę młodą?
 — Nie mogę.
 — A pana młodego?
 — Nie ma pana młodego na wózku.
 — Ba!
 — Chyba że nim jest drugi stary,
 — Wychyl się dobrze i staraj zobaczyć pannę młodą.
 — Nie mogę.
 — Mniejsza o to, ale tego starego, który ma coś na łapie, dalibóg, znam skądciś.
 — A na co się to przyda znać go?
 — Nie wiem. Zdarzają się wypadki!
 — Ja kpię sobie ze starych.
 — Powiadam ci, że go znam.
 — A to go znaj sobie.
 — Jak u djabła dostał się na wesele?
 — A my jak? wszak i my należymy do wesela.
 — Skąd jedzie to wesele?
 — Albo ja wiem!
 — Posłuchaj.
 — Co?
 — Musisz zrobić jedną rzecz.
 — Jaką?
 — Wysiądziesz z naszego wozu i suniesz się za weselem.
 — Po co?
 — Żeby dowiedzieć się gdzie jadą i co za jedni. Idź żywo, biegnij moja córko, jesteś młoda.
 — Nie mogę opuszczać powozu.
 — A to dlaczego?
 — Jestem najęta.
 — Do djabła!
 — Cały dzień przekupki winnam prefekturze.