Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz5.pdf/250

 — Ba, patrzaj! — rzekł jeden zamaskowany — to wesele.
 — Fałszywe wesele — odpowiedział drugi. My jesteśmy prawdziwe.
 I zbyt oddalone, by mogły zaczepić wesele, a przy tem obawiając się policjantów, dwie maski spojrzały gdzie indziej.
 Po chwili zamaskowane grono miało dużo do roboty; lud zebrany na bulwarze zaczął na nie gwizdać, krzyczeć i wymyślać, bo w taki sposób pospólstwo pieści się z maskaradą; dwie maski, które rozpoczęły rozmowę, przyłączyły się do towarzyszy, by stawić czoło tłumowi, i wyczerpywali wszystkie pociski z arsenału Targów, odpowiadając obelgą na olbrzymie wybuchy paszczy ludowej. Między tłumem i maskami nastała straszna utarczka na przenośnie.
 Tymczasem dwie inne maski z tego samego powozu, Hiszpan z potwornym nosem, miną starowiny i ogromnemi czarnemi wąsami — i chuda przekupka, młodziuchna dziewczyna, w czarnej masce, zauważyli także wesele, i gdy towarzysze i przechodnie lżyli się, oni pocichu wszczęli między sobą djalog.
 Wrzawa na ulicy zagłuszała ich rozmowę. Deszcz ulewny zmoczył powóz odkryty; wiatr lutowy wcale nie był ciepły, odpowiadając Hiszpanowi, wygorsowana przekupka dzwoniła zębami śmiała się i kasłała.
 Oto ich djalog:
 — Powiedzno.
 — Co tatulu?
 — Widzisz tego starego?
 — Jakiego starego?
 — Tego tam w pierwszym wozie weselnym z naszej strony.
 — Który ma rękę zawieszoną na czarnej chustce?
 — Właśnie.
 — Więc cóż?
 — Jestem pewny że go znam.
 — A!