Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz5.pdf/150

tyłem do światła, a przytem był tak zmieniony, obłocony i zakrwawiony, że nawet we dnie by go nie poznano. Przeciwnik oświecony światłem wprawdzie bladem, ale jasnem, mimo bladości odrazu wpadł w oko Janowi Valjean. Ta nierówność warunków zapewniła pewną przewagę Janowi Valjean w tajemniczym pojedynku, który mieli stoczyć z sobą ci dwaj ludzie. Spotkanie miało miejsce między zakrytym Janem Valjean i odsłonionym Thenardierem.
 Jan Valjean zaraz spostrzegł, że Thenardier go nie poznaje.
 Przez chwilę patrzyli na siebie w tym półcieniu, jakby mierzyli wzajem swe siły. Thenardier pierwszy przerwał milczenie.
 — Co zrobisz, by się stąd wydostać?
 Jan Valjean nie odpowiedział.
 Thenardier mówił dalej:
 — Ani myśl o otworzeniu wytrychem kraty. A jednak musisz stąd wyjść.
 — To prawda — rzekł Jan Valjean.
 — A więc do równego działu.
 — Co chcesz powiedzieć?
 — Tyś zabił człowieka, dobrze, ale ja mam klucz.
 Thenardier wskazał palcem na Marjusza i mówił dalej:
 — Nie znam cię, ale ci dopomogę. Musisz być jednym z przyjaciół.
 Jan Valjean zaczynał pojmować. Thenardier brał go za zabójcę.
 Thenardier dodał:
 — Posłuchaj, towarzyszu. Pewnie nie zabiłeś tego człeka, nie zajrzawszy wprzód co ma w kieszeni. Daj mi połowę, otworzę ci wrota.
 I na poły dobywszy gruby kulcz z pod dziurawej bluzy, mówił dalej:
 — Czy chcesz wydostać się na wolność? Podaję ci sposób.