Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz4.pdf/382

 — Tak, dlaczego?
 — Czy możesz mi pan w skazać numer 7-my?
 — Po co numer 7-my?
 Chłopiec zatrzymał się, lękając się czy zanadto nie powiedział, zapuścił paznogcie we włosy i odpowiedział tylko:
 — A, otóż to!
 Myśl jedna przemknęła w umyśle Jana Valjean. Niepokój bywa przenikliwy. Rzekł do chłopca:
 — Może przynosisz list, na który czekam?
 — Pan? — rzekł Gavroche. Pan nie jesteś kobietą.
 — List jest do panny Cozetty, wszak prawda?
 — Cozetta — mruknął Gavroche. Zdaje mi się, że właśnie to samo zabawne imię.
 — Otóż, ja mam jej list oddać. Daj go.
 — W takim razie, powinieneś pan wiedzieć, że jestem przysłany z barykady?
 — Ma się rozumieć.
 Gavroche zanurzył rękę w kieszeni i wyjął papier złożony we czworo.
 Potem, salutując po wojskowemu, dodał:
 — Respekt dla depeszy.
 — Daj — rzekł Jan Valjean.
 Gavroche trzymał podniesiony nad głową papier.
 — Nie wyobrażaj pan sobie, że to bilecik miłosny. To do kobiety, ale ludu. My, wojownicy, szanujemy płeć piękną. Nie jesteśmy jak te lwy wielkiego świata, co bałamucą dziewczęta.
 — Dawaj.
 — Z resztą — mówił dalej Gavroche — masz pan minę uczciwego człowieka.
 — Dawaj żywo.
 — Masz pan.
 I oddał papier Janowi Valjean.
 — I śpiesz się, panie Ktoś, bo panna Ktosietta czeka.
 Gavroche zadowolony był z tego konceptu.
 Jan Valjean zapytał: