Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz4.pdf/283

 Zdawały się wszystkie cztery stać w czterech rogach starości, któremi są zgrzybiałość, niedołęztwo, ruina i smutek.
 Gałganiarka miała minę pokorną. Na tym ulicznym świecie, gałganiarka kłania się, a stróżka protekcjonalnie kiwa głową. Pochodzi to stąd, że śmietnik bywa tłusty lub chudy, stosownie do woli stróżów, do fantazji tego, który wyrzuca śmiecie. I miotła może być łaskawą.
 Gałganiarka była wdzięcznym koszem, i uśmiechała się — jakim uśmiechem! — do trzech stróżek. Rozmawiały z sobą mniej więcej w ten sposób:
 — Cóż kumo, wasz kot zawsze jest złośliwy?
 — Miły Boże, koty jak wiecie; zawsze są nieprzyjaciółmi psów. I psy się żalą.
 — I ludzie także.
 — A jednak pchły kota nie skaczą na ludzi.
 — To bagatela, ale psy są niebezpieczne. Przypominam sobie rok, w którym tyle było psów, że musiano aż ogłaszać je w dziennikach. Było to wówczas, gdy w Tuilerjach duże barany ciągnęły powóz króla rzymskiego. Przypominacie sobie króla rzymskiego?
 — Ja bo kochałam wielce księcia Bordeaux.
 — A ja znałam Ludwika XVII. Wolę Ludwika XVII.
 — Oj, mięso jest drogie, matko Patagon.
 — Fi, nie mówcie mi o tem, rzeź bydła jest okropieństwo. Okropne okropieństwo. W końcu znajdują w tem przyjemność.
 Tu wtrąciła gałganiarka:
 — Panie dobrodziejki, handel nie wiedzie się. Śmiecie są bardzo chude. Nic już nie wyrzucają. Wszystko jedzą.
 — Są biedniejsi od was, matko Vargoulême.
 — A to wielka prawda — odpowiedziała potakując gałganiarka — ja mam proceder.