Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz4.pdf/243

 — Nie powiedział kiedy.
 Marjusz powstał i rzekł zimno:
 — Więc pani jedziesz?
 Cozetta podniosła na niego piękne oczy pełne trwogi i odpowiedziała jakby obłąkana:
 — Dokąd?
 — Do Anglji pojedziesz pani?
 — Dla czego mi mówisz pani?
 — Zapytuję się czy pani pojedziesz?
 — I cóż mam czynić? — rzekła załamując ręce.
 — Więc jedziesz pani?
 — Jeśli ojciec pojedzie?
 — Więc i pani pojedziesz?
 Cozetta wzięła rękę Marjusza i ścisnęła ją nie odpowiadając.
 — Dobrze — rzekł Marjusz. Pójdę gdzieindziej.
 Cozetta raczej uczuła to słowo niż je zrozumiała. Zbladła tak, że w ciemności twarz jej stała się białą. Wyszeptała:
 — Co mówisz?
 Marjusz spojrzał na nią, podniósł zwolna oczy ku niebu i odpowiedział:
 — Nic.
 Gdyby spuścił oczy zobaczyłby, że Cozetta się uśmiechała. Uśmiech kobiety kochanej ma światłość, którą widzimy w nocy.
 — A, jacy my dziecinni! Marjuszu, przyszła mi myśl jedna.
 — Jaka?
 — Jedź z nami! powiem ci gdzie! Przyjedź tam, gdzie ja będę!
 Marjusz teraz obudził się zupełnie. Spadł z obłoków w zupełną rzeczywistość i zawołał:
 — Jechać z wami! zwarjowałaś? Na to trzeba pieniędzy, a ja nie mam! Jechać do Anglji? Ależ ja teraz winien jestem nie wiem ile, przeszło dziesięć luidorów Courfeyrac’owi, jednemu z moich przyjaciół,