Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz1.pdf/316

 Od początku rozmowy o niczem innem nie myślał, ale jakoś, nie wiedząc dlaczego, nie śmiał zadać pytania.
 — Czy wasz koń mocne ma przednie nogi? — zapytał p. Madeleine?
 — Doskonałe, panie merze. Będzie go pan nieco powściągał przy zjeżdżaniu z góry. Dużo jest pagórków tam, gdzie się pan udaje?
 — Nie zapomnij pan stawić konia punkt o wpół do piątej rano, odpowiedział p. Madeleine i wyszedł.
 Flamandczyk zgłupiał zupełnie, jak później sam opowiadał.
 P. mer wyszedł od kilku minut, gdy znowu drzwi się otworzyły; był to p. mer.
 Zawsze miał tę samą minę zimną i roztargnioną.
 — Panie Scaufflaire — rzekł — ile cenisz konia i tilbury, które od pana najmuję?
 — Czy p. mer chce je kupić?
 — Nie, ale na wszelki wypadek, chcę żebyś nie miał straty. Za powrotem oddasz mi pan pieniądze. Ile za kabrjolet i konia?
 — Pięćset franków, panie merze.
 — Oto je masz.
 P. Madeleine położył na stole bilet bankowy i wyszedł; tym razem już nie wrócił.
 Majster Scaufflaire okrutnie żałował, że nie powiedział tysiąc franków. Zresztą koń i tilbury razem warte były sto talarów.
 Flamandczyk przywołał żonę i opowiedział całą przygodę. Gdzie u djabła pan mer może jechać? Złożyli radę. — Udaje się do Paryża — rzekła żona. — Nie zdaje mi się — odparł mąż. — P. Madeleine zapomniał na kominku papier z cyframi. Flamandczyk wziął go i rozważał. — Pięć, sześć, ośm i pół? to widać znaczy stacje pocztowe. Obrócił się do żony. — Odgadłem! — Jakim sposobem? — Ztąd jest pięć mil do Hesdin,