Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.IV.djvu/37

37

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

 — Strzelajcie do okien! — zawołał Clopin.
 Okna pozamykały się natychmiast i biedni mieszczanie wrócili pocić się ze strachu do boku swoich żon, zapytując siebie, czy teraz już nawet na placach przedkościelnych ma się szabas odprawiać. Mężowie, przypominając sobie napad Burgundczyków w 64 roku, poczęli myśleć o rabunkach ówczesnych, kobiety o gwałtach — i wszyscy razem drżeli.
 — Łeb na łeb! — powtórzyli argotczycy, ale się zbliżać nie śmieli. Patrzyli to na kościół, to na belkę. Belka nie ruszała się, kościół był spokojny i pusty; przecież jakaś trwoga przenikała truandów.
 — Dalej do pracy, dzieci! — krzyknął Clopin Trouille-fou. — Wyważyć bramę.
 Nie postąpił nikt kroku.
 — Do pioruna! to mi chłopy, co się lękają kawałka drzewa.
 Stary cygan odezwał się.
 — Dowódzco, to nie belka nas trwoży, ale drzwi całe okute żelaznemi sztabami: młoty i obcęgi nic tam nie pomogą.
 — A czegóż wam trzeba, aby je wyważyć? — zapytał Clopin.
 — Trzeba nam tarana.
 Król Tunów pobiegł do belki i dotknął ją nogą.
 — Oto jest! — rzekł — sami kanonicy wam go przysłali. — I, kłaniając się kościołowi, mówił: — Bóg zapłać, ojcowie wielebni!
 Ten dowcip natchnął odwagą truandów; podniesiono ciężką belkę i uderzono nią w bramę. Widząc, jak tę belkę sto rąk wznosiło, rzekłbyś, że potworne