Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.IV.djvu/122

122

WIKTOR HUGO.

 — Aha! wykrzyknął z uśmiechem, który mu twarz djabelsko wykrzywił — dwie sowy w jednem gnieździe.
 — Tegom się spodziewał — rzekł żołnierz.
 Tristan poklepał go po ramieniu.
 — Tęgi z ciebie wyżeł. Dalej, gdzie jest Henryk Cousin?
 Człowiek, nie będący ani z miny, ani ze stroju żołnierzem, wystąpił naprzód. Miał on na sobie strój wpół-szary, wpół-czarny, rękawy skórzane i zwitek powrozów w ręku.
 — Przyjacielu, — rzekł Tristan — oto czarownica, której szukamy. Trzeba ją powiesić. Czy masz drabinkę.
 — Jest pod domem z filarami — odpowiedział. — Czy tam wymierzymy sprawiedliwość? — zapytał, ukazując szubienicę.
 — Tam.
 — Ha! ha! ha! niedaleka droga!
 — Śpiesz się! potem będziesz miał czas na śmiech.
 Od chwili, gdy Tristan zobaczył Esmeraldę, pustelnica nie rzekła ani słowa. Odepchnąwszy córkę od okna, sama w niem stanęła i wychyliła jak szpony obie wychudzone ręce. W tej postawie groźnie iskrzącym wzrokiem patrzyła na żołnierzy.
 Kiedy Henryk Cousin zbliżał się do izdebki, tak groźny przybrała wyraz, że kat się aż cofnął.
 — Jaśnie oświecony panie, — rzekł do prewota — którą mam wziąć?
 — Młodą.
 — Tem lepiej, bo stara ta niespełna rozumu.