Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.III.djvu/50

46

WIKTOR HUGO.

wałaś łucznika królewskiego, Febusa de Châteaupers. Czy zaprzeczasz temu?
 — Rozpaczy! — zawołała dziewczyna, zakrywając twarz rękami. — O mój Febusie! mój Febusie!
 — Czy zaprzeczasz? — zapytał obojętnie prezydujący.
 — Czy zaprzeczam! — jęknęło dziewczę ze straszną rozpaczą.
 Powstała, oko jej płonęło.
 Prezydujący mówił dalej:
 — A więc jak usprawiedliwisz się z winy na tobie ciążącej?
 Odpowiedziała głosem przerywanym:
 — Już powiedziałam! Nie wiem... To czarny, którego nie znam; to czarny, który mię wszędzie ściga.
 — To on, — odparł sędzia — to upiór zaklęty.
 — Jaśnie wielmożni panowie, miejcie litość nad biedną...
 — Cyganką — dodał sędzia.
 Jakób Charmolue przemówił łagodnie:
 — Zważając na opór oskarżonej, oddaję ją inkwizycyi.
 — Zgadzam się — rzekł prezydujący.
 Nieszczęśliwa zadrżała. Podniosła się przecież na rozkaz halabardzistów, i szła krokiem dosyć pewnym za Charmolue i oficyałami przez podwójny szereg ludzi zbrojnych; drzwi ukryte otwarły się przed nią i, gdy weszła, zamknęły. Grintoire te drzwi porównał do paszczy pochłaniającej biedną istotę. Gdy znikła, płaczliwa dała się słyszeć skarga. Byłto płacz Dżali.