Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.III.djvu/33

29

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

 — Żem poszła z tobą.
 — Jeżeli ci o to idzie, moja droga, nie rozumiemy się wcale. Nie powinienem tobą pogardzać, ale cię raczej mógłbym nienawidzieć.
 Dziewczyna spojrzała nań z trwogą.
 — Mnie nienawidzieć! i cóżem takiego panu uczyniła?
 — Dałaś się tak długo prosić.
 — Niestety! — rzekła — jeżeli nie dotrzymam ślubu... nie znajdę już moich rodziców. Ale cóż mię to obchodzi?... Teraz nie potrzebuję ojca i matki.
 To mówiąc, wlepiła w kapitana swe wielkie, czarne oczy, zwilżone radością i czułością.
 — Nie rozumiem cię — rzekł Febus.
 Esmeralda milczała; następnie z oka trysnęła jej łza, z piersi wydarło się westchnienie i rzekła:
 — Ach! panie, kocham cię!
 Młoda dziewica tyle w sobie miała woni czystości, tyle wdzięku cnoty, że Febus był przy niej nieśmiałym. Przecież odezwał się:
 — Kochasz mię! — I objął z uniesieniem jej kibić.
 Alchemik widział to, i końcem palca dotknął sztyletu, który trzymał ukryty pod płaszczem.
 — Febusie, — mówiła łagodnie cyganka, odpychając ręce kapitana — ty jesteś dobrym, wspaniałym i pięknym; ty mię ocaliłeś z niebezpieczeństwa, mnie, biedną sierotę. Och! ja dawno marzyłam o rycerzu, któryby mi ocalił życie. Ja o tobie marzyłam, mój drogi, zanim cię znałam; w marzeniu widziałam cię w takim samym stroju, ze szpadą, z tą samą wspaniałą posta-