Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.I.djvu/113

111

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

 Po nasyceniu żołądka Grintoire zawstydził się, że tylko jedno jabłko zostawił. — Ty nie jesz, panno Esmeraldo? — rzecze. Odpowiedziała kiwnięciem głowy i wzrok utopiła w sklepienie.
 — O czem ona, u dyabła, myśli? — mówił do siebie Grintoire. To być nie może, żeby ten karzeł, wymalowany na suficie, całą jej zajął uwagę. Przecież i ja mógłbym się z nim porównać.
 I odezwał się: — Panno!
 Zdawała się go nie słyszeć.
 Zaczął jeszcze raz: — Panno Esmeraldo. — Daremnie. Dusza dziewczyny była gdzieindziej i głos poety nie mógł jej przywołać. Na szczęście koza się w to wmieszała, ciągnąc lekko swoją panią za rękaw.
 — Czego chcesz, Dżali? — zapytała cyganka, jakby ze snu zbudzona.
 — Jej się zapewne chce jeść — rzekł Grintoire, rad, że zawiązuje rozmowę.
 Esmeralda zaczęła kruszyć chleb, który Dżali jadła z jej dłoni.
 Grintoire nie pozwolił Esmeraldzie powrócić do dumania i delikatnie zapytał:
 — Więc mię nie chcesz za męża?
 Młoda dziewczyna spojrzała nań i odpowiedziała:
 — Nie.
 — A za kochanka? — zapytał Grintoire.
 Skrzywiła się i znowu rzekła:
 — Nie.
 — Za przyjaciela? — mówił Grintoire.
 Wlepiła wzrok w niego i odpowiedziała po chwili rozwagi: