Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.I.djvu/107

105

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

 — Nie mam ani grosza.
 — Niech cię powieszą, kiedy tak — rzekła, odwracając się, truandka.
 Druga czarna, stara, obrzydła, obejrzała poetę i również się skrzywiła, mówiąc: — Taki chudy!
 Trzecia była młoda, świeża i nie bardzo brzydka.
 — Ocal mnie — mówił do niej cicho Grintoire.
 Spojrzała na niego z litością, spuściła oczy i zamilkła. Była to ostatnia nadzieja.
 — Nie mogę! — rzekła niebawem — Wilhelm Longue-jou biłby mnie. I zmieszała się z tłumem.
 — Kolego, — rzecze Clopin — jesteś nieszczęśliwy.
 Następnie, stając na beczce, zawołał: — Nikt go nie chce? po raz pierwszy zapytuję, drugi, trzeci — a więc przybito.
 Bellevigne de l’Etoile, Andrzej Czerwony i Franciszek Chante-prune zbliżyli się do Piotra Grintoire.
 W tej chwili powstał krzyk pomiędzy argotczykami: Esmeralda! Esmeralda!
 Grintoire obejrzał się w tą stronę, skąd krzyk pochodził. Tłum się rozstąpił i przepuścił piękną, młodą istotę. Była to cyganka.
 — Esmeralda! — mówił bezprzytomny Grintoire wpośród wzruszenia, do którego obraz czarodziejski się przyczynił.
 Ta śliczna dziewczyna zdawała się nawet i w Okręgu Cudów wpływ swój wywierać. Argotczycy spojrzeli na nią z uszanowaniem i wejście ułatwili.
 Lekko zbliżyła się do poety. Koza szła za nią.
 — Czy macie wieszać tego człowieka? — zapytała z powagą.