Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/95

nio zebrali pieniądze, i że za nimi postępował archidjakon.
 Dom Klaudjusz szedł chmurny i posępny. Czy miał przed sobą tego samego Phoebusa, którego imię od ostatniej rozmowy z Gringoirem mięszało wszystkie jego myśli? tego nie wiedział; pewnym był jednak, że i to także Phoebus. Wiedziony czarodziejską siłą tego wyrazu, postępował za wesołymi towarzyszami, podsłuchując co mówią i śledząc ich ruchy z niespokojną uwagą. Zresztą nie trzeba było zadawać sobie wiele trudu, by pochwycić rozmowę dwóch przyjaciół, tak mało chodzi im o zachowanie jakichkolwiek tajemnic wobec przechodniów. Mówili głośno i bezpiecznie, co ślina na język przyniosła: o pojedynkach, dzbanach, dziewczętach, wyprawach.
 Na zakręcie jednej z ulic doleciał ich z sąsiedniego placu odgłos góralskiego bębenka. Dom Klaudjusz posłyszał jak oficer rzekł do żaka:
 — Do djabła!... śpieszmy!
 — Dlaczego, Phoebusie? — Boję się, żeby mnie nie spostrzegła cyganka.
 — Jaka cyganka?
 — Ta mała z kozą.
 — Smeralda?
 — A tak, właśnie.
 Nie mogę spamiętać tego djabelskiego imienia, chodźmy prędzej, go-