Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/92

Châteaupers. Oparty o róg mieszkania swej narzeczonej, klął jak poganin.
 — Na moje zbawienie, rotmistrzu, — mówił Jehan, biorąc oficera za rękę — klniesz, co się zowie!
 — Kolki by cię śmiertelne, — odpowiedział rotmistrz.
 — To niech lepiej ciebie! — odparł Jehan. — No, ale mniejsza! skąd, powiedz, kapitanku drogi ten wylew rzetelnej elokwencji?
 — Daruj, dobry mój towarzyszu, — rzekł wtedy Phoebus ściskając dłoń Jehanka, — rozpędzonego konia nie osadzisz na miejscu. Kląłem istotnie pełnym galopem. Wychodzę właśnie od tych świętoszek, a ilekroć je opuszczam, zawsze mam pełną gardziel złorzeczeń; zadławiłbym się, gdybym nie wypluł do kroćset beczek.
 — Chcesz pójść się napić? — spytał żak.
 Propozycja uspokoiła rotmistrza.
 — Dlaczegożby nie? Cóż, kiedy pieniędzy nie mam.
 — Ale ja za to mam.
 — Ba! pytasz o drogę?
 Jehan zamiast odpowiedzi, z majestatyczną prostotą zatoczył sakiewkę przed oczyma kapitana. Tymczasem archidjakon, zostawiwszy zdumionego prokuratora, podszedł ku nim, zatrzy-