Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/449

 — Ba! — odciął się łucznik — wczoraj jeszcze był w tem oknie krzyż rzetelny, że się aż lud żegnał.
 Tristan rzucił na worecznicę spojrzenie krzywe.
 — Uważam jakoś, że kuma nam mydli.
 Gudula czuła, ze wszystko zawisło teraz od mocnego trzymania się na duchu i acz omdlewała z rozpaczy drwić zaczęła.
 — Ależ panie — mówiła — człowiek ten upił się niezawodnie: rok już blizko, jak wóz z kamieniami uderzył tyłem w okno i żelaza wywalił. I cóżem to jeszcze naklęła brukarza!
 — Prawdę mówi — ozwał się druki szeregowiec — sam byłem przy tem.
 Niespodziewane to świadectwo, ożywiło pustelnicę.
 Ale snać skazaną była na ciągłą dwójplątnicę nadziei i bojaźni.
 — Jaśliby rzeczywiście wóz wyłamał staby — nastawał pierwszy łucznik, — to kawałki ich byłyby skierowane do środka nie zaś jak są na zewnątrz.
 — Oho! — Powiedział Tristan do żołnierza — masz bratku legawcowy nos urzędnika z kasztelu. Odpowiedz na to stara.
 — O Matko Najświętsza! — zawołała kobieta głosem mimowolnie łez pełnym — przysięgam