Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/299

poprosiłbym cię byś raczył obejrzeć tę oto bramę. Zawszem to utrzymywał, dom pana Aubry ma wejście najpiękniejsze w świecie.
 — Piotrze Gringoire — ozwał się archidjakon — cóżeś waść zrobił z tą małą tancerką cygańską?
 — Esmeraldą?... Szybko i nagle zmieniasz mistrzu rozmowę.
 — Nie byłaż twoją żoną?
 — Była wedle dzbanuszka stłuczonego Rzecz trwać miała lat cztery... No ale — dodał Gringoire wpatrując się w archidjakona z miną półżartobliwą i półdrwiącą — czy zawsze o nie jeszcze myślisz mistrzu?
 — A waść już o niej nie myślisz?
 — Rzadko i mało... tyle mam na głowie... Co prawda to prawda, ładniutkie to było stworzenie ta mała koza.
 — Cyganka owa, azaliż nie ocaliła ci życia?
 — Co to, do stu par! To prawda.
 — A więc! Cóż się z nią stało? cóżeś z nią zrobił?
 — Nie mógłbym tego powiedzieć. Sądzę że ją powieszono.
 — Sądzisz?
 — Nie jestem pewny. Skorom zobaczył że idzie o wieszanie ludzi, cofnąłem się natychmiast od widowiska.
 — I to już wszystko co wiesz o niej?