Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.II.djvu/167

571

 To mówiąc, objęła swe nogi rękami, ruch jaki zwykle czynią nieszczęśliwi cierpiący od chłodu, i jaki jużeśmy raz zauważyli u pustelnicy Wieży Rolandowej. Zęby jej dzwoniły.
 Zakonnik zdawał się z pod kaptura rzucać wzrokiem wokoło celi.
 — Bez światła! bez ognia! bez wody! to okropne!
 — Tak, — odpowiedziała tonem zdziwienia, jakiego nabyła w nieszczęściu. — Dzień jest dla wszystkich. Dlaczego mi tylko noc dają?
 — Czy wiesz, — rzekł znowu zakonnik po chwili, — dlaczego tu jesteś?
 — Zdaje mi się, że wiedziałam, — odparła trąc sobie czoło chudemi palcami, jakby dla obudzenia pamięci, — alem już zapomniała.
 Nagle zaczęła płakać jak dziecko.
 — Chciałabym wyjść stąd, panie. Zimno mi i straszno; jakieś zwierzęta włażą mi na ciało.
 — A więc, chodź za mną.
 I zakonnik wziął ją za ramię. Nieszczęśliwa była przemarzła do głębi. Dotknięcie się jednak tej ręki chłodem ją przejęło.
 — O! — wyszeptała, — to zimna ręka śmierci. Ktoś ty taki?
 Zakonnik podniósł kaptur; spojrzała nań. Była to ta sama straszna twarz, która ją prześladwała od dawna, ta sama głowa szatańska, która