Strona:Wiktor Hugo - Katedra Notre-Dame w Paryżu T.I.djvu/80

76

 — Panie, — odparł grubas, ziewając nieprzyzwoicie, — za co?
 — Widzę, co panu przeszkadza, — odpowiedział poeta, — oto ten harmider, nie pozwala panu z należytem skupieniem słuchać djalogu. Ale bądź pan spokojny: nazwisko pana przejdzie do potomności. Czy mogę spytać, z kim mam zaszczyt?
 — Renauld Château, strażnik pieczęci trybunału paryzkiego, do usług szanownego pana.
 — Panie, jesteś jedynym przedstawicielem muz, — rzekł Gringoire.
 — Jesteś zbyt uprzejmym, panie, — odpowiedział strażnik pieczęci trybunału.
 — Pan jest jedynym, — dodał Gringoire, — który wysłuchał należycie sztuki. Jakże się ona panu podoba?
 — No, dlaczego? — odpowiedział gruby urzędnik, jeszcze nie zupełnie rozbudzony, — dosyć wesoła rzecz.
 Gringoire musiał się zadowolić tą pochwałą; tymczasem bowiem grzmot oklasków i nieopisany hałas przerwał nagle dalszą rozmowę. Papież błaznów został wybrany.
 — Hurra! Wiwat! Hurra! — krzyczano ze wszystkich stron.
 Fizjonomja, tkwiąca w tej chwili w otworze rozety, była rzeczywiście nadzwyczajna. Po