Strona:Walgierz Aryman Godzina (Żeromski).djvu/039

ściły trawy końskiem kopytem i wycięły kosą świecącą...
 Święte buki wyrąbały do cna żelazną siekierą. Upadł na ziemię buk...
 Zakołysał się, nikiej gałąź od wiatru. Pełne łez zamknął oczy. Zaszlochał:
 — Świstu-Świstu-Poświstu...
 Chodzisz stronami, borami a po górzystych wierzchołkach. Grzmot lata po ostrych skałach, a wiater maści lipy po górach. We wody pieron twój bije, w kamienie, w chałupy, w kostnice.
 Pali, tratuje...
 Przychodź...
 Polelu-Polelu-Polelu...
 Bij z wierzchołka, z wysoka. — Strzelaj czerwoną procą!
 Polelu!
 Wyciągnął ręce w świat i począł wzywać:
 Przychodź!
 Wielgi, wielgaśny, okropny!
 Latasz teraz turniami, po wysokich, po górach. Śmigasz po siołach, po wodach, po żaliskach dalekich.
 Uderz we wielgie, we skrzydła, w szerokie!
 Przychodź!
 Bij krzywym nosem i rwij ostrym pazurem. Zakwicz, zaskowycz, zawyj, jako za małemi wilczyca w kniei.
 Rozdujesz płomyczek mały-maluśki, rozdmuchasz we skrzydło tylośne, jako połać borowa od Jeleniej góry po Kamień.
 Będziesz se chybko polatał nad dymem, będziesz