Strona:Walgierz Aryman Godzina (Żeromski).djvu/018

wrogim, z szeptem zemściwym. Zostali jeno na placu czterej.
 Stoją w hełmiech zawartych. Jeden ma kamail na głowie, szyszak z nanośnikiem, spadającym aż do brody, drugi i trzeci mają lambrekiny frankońskie. Paiże dzierżą na lewem ramieniu. Na wielkich mieczach się wsparli. Cierpliwie stoją. Długo czekają milczący. Aż ów na czele, którego głowę okrywa olbrzymi gocki szłom, Walgierz o dłoniach potężnych, o udach z żelaza a kolana z miedzi, uderzy głośno mieczem w puklerz.
 Raz, drugi.
 Cisza.
 Uderzy Walgierz powtóre, z łoskotem.
 Rozdzieliła się złota zasłona. Komornik.
 Uderzy Walgierz Udały mieczem w puklerz potrzecie.
 Rozdzieliła się złota zasłona.
 Król.
 Stoi między zasłonami z głową odkrytą, jasnowłosy. Ręka jego za pasem. W oczach zaduma. Patrzy ku czterem.
 — Udały... — cicho wyszepta.
 Milczą rycerze.
 — Słuchasz, patrzysz, mierzysz chytremi ślepiami me sprawy. Wciąż mrok na twojej twarzy, a chmura na twojem czole.
 — Wciąż chmura na mojem sercu!
 — Wciąż cię pycha na rumaku oszalałym unosi. Wciąż ci strzyga o jednym zamku dalekim szepce po nocach?