Strona:Walerya Marrené - Na dnie życia.djvu/322

ta odkrywała mi wnętrze człowieka i nieznane w nim głębie.
 — To być nie może — zawołałem, by ona głuchą pozostała na twoją miłość.
 Głos mój podziałał na niego. Spojrzał, jak człowiek nagle zbudzony do rzeczywistości ze snu ciężkiego, nie mogąc pojąć co do niego mówią.
 — To być nie może — powtórzyłem, biorąc go za obie ręce — by ta kobieta nie była ci wzajemną. Chyba, że nie jest wartą ciebie.
 Ale te słowa sprawiły na nim dziwne wrażenie, przerzucił się od razu z oskarżyciela w obrońcę.
 — Ona — zawołał, i jakże ty chciałeś, by pokochała taką jak ja maszkarę. Miałaby też oczy.
 — Więc cóż ci odpowiedziała — pytałem dalej, jakże wytłumaczyła swą zdradę.
 Patrzał na mnie ciągle.
 — Cóż ci odpowiedziała! — powtarzałem uparcie, wstrząsając jego dłonie.
 — Jakto! cóż odpowiedzieć mogła, naturalnie nic.
 — Nic i tyś na tem poprzestał.
 Wymowne oczy jego spoczywały na mnie z podwojonem zdziwieniem. A ja wołałem.
 — Nie, w takim razie rzecz nie jest stra-