Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/72

 — Spodziewam się, że niebawem poznamy się bliżej — wycedził z protekcjonalnym uśmiechem.
 — To zaś mój aktuarjusz — ciągnął dalej gospodarz.
 — Pisarz niby? poprawił Katilina.
 — A tak pisarz, pan Gustaw Chochelka.
 — Tam do diabła! — zahuczał Katilina rubasznym uśmiechem. — Także nie miał się już jak nazywać, ta Chochelka!
 Biedny pan aktuarjusz ledwie ze skóry nie wyskoczył, tak strasznym zawrzał gniewem. Nieznajomy ugodził go w najdotkliwszą stronę. Nazwał pisarzem, co na okropną zakrawało obelgę, i wyśmiał jego nazwisko, dla którego jak mówił, wszystkie kobiety jakąś szczególniejszą czuły sympatję.
 — Nie rozumiem, prawdziwie — chciał coś powiedzieć, lecz zająknął się niemiłosiernie.
 Pan Damazy ani spojrzał już na zapyrzonego aktuarjusza, a ni stąd ni z owąd natarł nagle ekonoma.
 — Czyś pan szlachcic, panie Girgilewicz? — zagadnął go, jak najmniej przygotowanego na takie zapytanie.
 — To jest... ja... zdaje się... myślę na przykład... taj tylko... — zaciął się nieszczęśliwy ekonom cały jak w ogniu.
 — Więc nie szlachcic? — pomagał mu nielitościwie Katilina.
 — To jest... znaczy... ja mówię... taj tylko! — wydusił z siebie z wielką biedą ni w pięć ni w dziewięć.
 — Aha, rozumiem, pan mówisz tylko, żeś szlachci-