Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/548

się po krótkiej pauzie. — Niestety umarłem już dla świata i dla samego siebie.
 — Ale żyjesz? — zapytał hrabia z naiwnym pospiechem.
 — Żyję dla wielkiej i szlachetnej idei — odparł starościc, a w oczach dziwny łysnął mu żar.
 Hrabia oboma rękami chwycił się za głowę.
 — Nie wiem doprawdy, czy śnię czy czuwam. Jesteś dla mnie zagadką nierozwiązaną!
 Starościc nagle ściągnął brwi, a twarz jego przybrała pierwotny surowy i ponury wyraz.
 — Kazałem cię tu ściągnąć bracie — ozwał się po chwili — aby z tobą, pomówić obszernie.
 — O ja dawno tego pragnąłem! — ozwał się hrabia.
 Na czoło starościca liczne nabiegały chmury.
 — Kost’ już przygotował cię po swojemu na treść naszej rozmowy.
 — Jakto? — zawołał hrabia żywo. — Zarzuty które mi śmiał robić w tej chwili....
 — Są zarazem i moje.
 — Twoje mówisz!
 Starościc wyprostował się chmurny i ponury.
 — Pomówimy otwarcie, mój bracie — rzekł i nagle chwytając za najbliższy fotel, usiadł w pobliżu.
 — Pomówimy po raz pierwszy od lat ośmnastu — dodał po chwili.
 — Słucham cię Mikołaju — ozwał się hrabia, a w głosie jego przebijało się silne wzruszenie.