Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/547

powtór na fotel, a zdało mu się w pierwszym momencie, że rozum zaczyna mu się plątać pod wpływem tak okropnego wrażenia.
 Starościc jeszcze raz rękę położył mu na ramieniu, a w twarzy jego zacierał się powoli wyraz surowy, groźny i zagniewany, z jakim pojawił się w sali.
 — Ja żyję bracie — powtórzył o wiele łagodniej.
 — Ty... t... ty... żyjesz? — wyjąkał hrabia.
 — Czyż jeszcze nie wierzysz... dotknij się mej ręki!
 Hrabia z szeroko rozwartemi oczyma patrzył ciągle jeszcze napół nieprzytomny w mniemane widmo zagrobowe.
 — Żyjesz! Nie umarłeś! — wykrzyknął nareście, jakby powoli przychodząc do siebie i pojmując stopniowo cały stan rzeczy.
 — Uspokójże się! — przemówił znowu starościc.
 — Żyjesz! żyjesz! i to ty, ty Mikołaju! — powtórzył hrabia znowu.
 — Ja twój jedyny brat, Zygmuncie.
 — A twoja śmierć?
 — Udana.
 — A zwłoki pochowane w grobowcu?
 — Nie moje.
 — Nie twoje?!
 — Pochowaliście ciało Aleksy Pańczaka.
 — Twego drugiego kozaka. I ty żyjesz i wracasz?
 Starościc z uśmiechem wstrząsł głową.
 — Czy wracam do dawnego życia, pytasz? — ozwał