Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/194

 — I kiedy was się znowu spodziewać kumie? — zapytał Kost’ nieśmiało.
 — Sam nie wiem jak mi wypadnie... A zresztą — dodał z rezygnację wzruszając ramionami. — Któż wie co się ze mną stać może.
 Kost’ wzdrygnął się.
 — Nie zechcecie przecie nie widzieć jej więcej? — wyszepnął jakby z wyrzutem.
 Kum Dmytro westchnął.
 Na wszystko się przygotowałem — mruknął po chwili.
 — Gdyby się wam jednak co złego przytrafiło, od kogoż się dowiemy?
 — Od księdza Wikowskiego.
 — A gdyby?.... — wyszepnął ledwie zrozumiale stary kozak i głowę z jakąś trwogą tajemną pochylił na piersi nie kończąc zapytania.
 — W takim razie wiesz już jak sobie postąpie — odpowiedział maziarz z stanowczym naciskiem.
 — Nie zmieniacie w niczem waszej woli?
 — W niczem zgoła.
 Kost’ chwycił go za kolana.
 — A więc bywajcie zdrowi, niech was Bóg prowadzi wyszepnął z głębokiem wzruszeniem.
 — Bądź zdrów Kośtju — odpowiedział maziarz wzruszonym głosem i wyciągnął dłuń na pożegnanie.
 Kost’ z uczuciem i uszanowaniem ucałował podaną rgkg, a potem prgdko obrócił się na bok, jakby swe gwałtowne chciał ukryć rozrzewnienie.
 Maziarz wskoczył na swój wózek, i chwycił za batóg.