Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/176

 Eugenia parsknęła głośnym śmiechem.
 — Otóż mamy najlepszy klucz do wszystkich tych zagadkowych bajeczek — wykrzyknęła żywo, jakgdyby uszczęśliwiona jakimś nowym domysłom trafnym.
 — Jaki klucz? — zapytali jednocześnie hrabia i hrabina.
 Eugenia śmiała się serdecznie, a w oczach jej malowała się pewna nawet ironia.
 — Pan nie mówiłeś ani słówka z swojem widziadłem? — zapytała Juljusza zamiast żądanej odpowiedzi.
 — Nie mogłem go zagadnąć, tak prędko znikło mi z oczu.
 Na to wyznanie wzrosła jeszcze wesołość hrabianki.
 — Najprościej państwu wszystko wytłumaczę — rzekła stanowczo.
 — Ty duszko! — wykrzyknęła hrabina.
 — Pani? — ozwał się Juljusz z naciskiem, w którym więcej przebijało się oczekiwania, niż zdziwienia.
 — Posłuchajcie mię tylko moje państwo — wzywała Eugenia przybierając minę poważną i uroczystą, która twarzy jej pocieszny nadawała wyraz.
 — Jakiś żart zapewne — mruknął hrabia obojętnie.
 — O, nie, nie żarcik papo, ale jasne, umiejętne, filozoficzno tłumaczenie widziadła pana Juljusza.
 — Zkądże do niego przychodzisz? — zapytał hrabia.
 Eugenia z komiczną powagą zapukała w czoło swym drobnym, różowym paluszkiem.
 — Czerpię go ztąd, mój ojcze — odpowiedziała uroczyście, a widząc że hrabia z lekka zchmurzył czoło jakby się niecierpliwił temi żartami, zawołała żywo i