Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/175

wszystkich nazw, bo naprawdę nadziemskiej wydawała się piękności.
 — Ah! — zawołała hrabina z ironicznym uśmiechem.
 — Tak dokładnie ją pan widziałeś? — zagadnął hrabia.
 — Widziałem ją tylko krótką chwilkę, ale rzeczywiście dość dobrze.
 — I jakże wyglądała? — zapytała hrabianka — brunetka czy blondynka.
 — Jasna blondynka z niebieskiemi oczyma — odpowiedział z pewnym naciskiem Juljusz.
 — To coś do mnie podobna! — wykrzyknęła hrabianka wesoło.
 Na te słowa Juljusz zmieszał się z swej strony.
 — Byłażby to nie ona?! — pomyślał w duchu.
 Ale właśnie w tej chwili spotkał się z oczyma Eugenii i wstrząsł się cały. Były to najwyraźniej oczy owego ogrodowego widziadła.
 — Osobliwsza historja! — mruknęła naraz hrabina.
 Hrabia w głębokie wpadł zamyślenie, widocznie jakby gonił za rozwiązaniem zagadki.
 — A jakże była ubrana? — zawołała hrabianka znowu.
 — Nie mogłem wielkiej uwagi zwracać na jej ubranie, zdawało mi się jednak, że miała na sobie błękitną sukienkę.
 — To znowu coś jak ja — zawołała Eugenia ze śmiechem.
 — W samej rzeczy — zająknął się Juljusz do reszty zbity z toru.