Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/118

 — Toteż posłuszny temu dźwiękowi, czmychnąłeś z monasteru? — przerwał śmiejąc się Gracchus.
 — Pewnego pięknego poranku dobrałem się do mych sukien dawniejszych i zniknąłem bez śladu i wieści.
 — I gdzież uciekłeś?
 — Wprost do Przemyśla na plac asenterunku. Zaciągnąłem się do wojska.
 — I służyłeś?
 — Całe cztery lata. Raz byłem już feldweblem, dwa razy kapralem, ale zawsze po niejakimś czasie musiałem da capo od prostego żołnierza zaczynać moją karjerę — rzekł śmiejąc się rubasznie.
 — Jakto, więc trzykrotnej uległeś degradacji?
 — Omne trinum perfectum! Nie chciałem już po raz czwarty doznać podobnego despektu, i postanowiłem opuścić szeregi.
 — Dezerterowałeś?! — zawołał Grakchus przestraszony.
 — Za kogoż mię masz! Są przecież inne sposoby uwolnienia się od służby.
 — Więc uwolniłeś się legalnie?
 — Oczywiście. Zachorowałem niby na piersi, dostałem niby okropnej chrypki, żem zaledwie mógł mówić, i przeleżawszy się kilka tygodni w hermansztadzkim szpitalu, otrzymałem nareście abszyt pożądany. I dziś jestem już cywil.
 Gracchus zamyślił się czegoś.
 — Ubolewasz nad moją niepoprawnością, nieprawdaż? — ozwał się Katilina wesoło. — Daj pokój temu. Wiesz, że jestem sam jeden na świecie, rodzice