Strona:Wacek i jego pies.djvu/89

dniem do dzikiego wilka podobniejsze! Źle mu się tu nie dzieje!
 Zaśmiał się wesoło i dodał:
 — Gdyby jeszcze więcej jadł, to tak by nam urósł, że przez furtkę by się nie przepchnął!
 — Daj mu mleka — poradziła Wackowi pani Wanda.
 Mikuś w tym czasie leżał na ganku.
 Przyglądał się wronom i kawkom przelatującym wysoko nad puszczą i raz po raz wzdychał.
 Zapewne porał się z jakimiś myślami?
 Może głowił się nad pytaniem, po co starucha Nora i gajowy strzegą puszczy, jak on sam strzeże pastwiska, gdzie skubią młodą jeszcze trawę koń i krowa?
 A może dziwił się, że pożałował rozszarpanego przez dużego ptaka małego, figlarnego zajączka?
 Skąd ten smutek jego, kiedy przekonał się, że legowisko zajęcy opustoszało?
 Dawniej przecież nie żałował zajęcy i kuropatw. Ileż to ich podusił i po miedzach i po ścierniskach, kiedy był głodnym, bezpańskim, ściganym kundlem?
 Niewiadomo, o czym myślał leżący na ganku Mikuś, ni to zły, ni to smutny.
 Wzdychał jednak tak często i głośno, że być może, takie właśnie myśli kołowały w wilczym łbie Mikusia i dokuczały mu jak jesienne, przylepne i natrętne muchy.