Strona:Wacek i jego pies.djvu/70

 Na pewno, bo inżynier uważnie przyglądał się chłopakowi.
 — Poczekaj, niebawem przyjdzie tu gajowy Piotr Rolski — powiedział do Wacka.
 Chłopak podziękował mu.
 Leśniczy nagle klasnął w dłonie i zawołał:
 — To jest ten twój pies, z którym za nic nie chcesz się rozstać?
 Wacek się obejrzał.
 Mikuś stał na progu. Przechylił swoim zwyczajem łeb na prawą stronę. Nastawił uszy i słuchał.
 — To — mój Mikuś! odparł chłopak nieśmiało.
 Ledwie to powiedział, jak też się zdumiał.
 Mikuś był zawsze nieufny. Nieznajomym za-zwyczaj pokazywał kły. Boczył się i stale warczał nieprzychylnie.
 Teraz działo się coś niebywałego.
 Leśniczy, pogwizdując cicho, śmiało szedł do psa z wyciągniętą ku niemu ręką.
 Przyglądał się Mikusiowi bacznie.
 Mikuś ani drgnął. — Stał jak urzeczony. Nie warczał i nie marszczył pyska.
 Leśniczy dotknął jego łba i karku, a potem rozchylił mu obie wargi, obejrzał kły i podniebienie.
 Mikuś stał wciąż jak wryty.
 Wreszcie inżynier podniósł mu łeb wyżej i zajrzał do żółtych ślepi.
 Po chwili odszedł od psa i usiadł przy stole.
 — Dziwne! — powiedział. — Z budowy łba i ciała, z formy kłów jest to raczej wilk niż pies domowy. Takie psisko — to skarb!