Strona:Wacek i jego pies.djvu/15

 Od tej nocy matka wołała na niego — War!
 I teraz czający się za sosną wilczek w skowycie wilczym posłyszał chrapliwe wołanie:
 — War.. War... War...
 Nie wiedział na razie co ma robić.
 Pędzić do matki, czy być na ostrożności?
 W tej właśnie chwili dobiegł go z lasu powiew wiatru.
 Zaszumiały i rozkiwały się świerki.
 Poruszyły i zgrzytnęły suche badyle i gałązki krzaków.
 War pochwycił natychmiast zapach zwierza.
 Nigdy go nie widział. Za to jadł jego mięso. Niedawno przyniósł spory jego ochłap stary basior z łowów. Dobre było! Może najlepsze z tego, co kiedykolwiek jadł.
 Teraz zwierz, mający takie dobre mięso, zbliżał się szybko w jego stronę.
 War domyślił się, że matka goni zwierzę i woła do pomocy sobie syna.
 Wilczek wytknął głowę ponad leżącą kłodę i patrzał.
 Wkrótce ujrzał piękne zwierzę. Miało ciemno brunatne futro na grzbiecie, białe — na brzuchu i nogach. Szerokie, łopaciaste rogi kołysały się nad potężnym łbem. Z pyska spadały płaty biafej piany. Spod ostrych racic wylatywały grudki śniegu i mchu.
 War nie wiedział, że był to łoś — potężny mieszkaniec puszczy. Odważał się on walczyć nawet z niedźwiedziem.
 Pędził wprost na kryjówkę Wara.