Strona:Wacław Sieroszewski - Z fali na falę.djvu/430

 — Przedewszystkiem pani jest moją rodaczką. Żal mi pani!
 — Rodaczką?… A czy takich, jak ja, niema w Polsce?… A czy żal panu… Sary?…
 — Pani miała w życiu dramat…
 — A może Sara miała większy dramat?… Ja miałam chociaż krótką chwilę szczęścia w życiu… miałam cel i osłodę…
 Znowu jej usta zadrgały.
 — Niech pani tylko nie płacze… Nie mogę znieść łez pani!… Niech pani wraca do kraju… Doprawdy!
 — Nie, ja nie płaczę!… Ja rzadko płaczę… To minęło… Tylko tu zimno jakoś!… We dnie było tak gorąco!…
 Ścisnęła ramiona i odebrała mu rękę…
 — Istotnie — przeciąg!… Ale pani musi mi odpowiedzieć stanowczo: pojedzie pani czy nie!? Mam tam znajomych… Pomogę pani… Doprawdy!
 Znowu opuściła na oczy rzęsy i wysunęła figlarnie dolną wargę.
 — Mamy czas!… Cejlon daleko!… Zdążymy jeszcze pomyśleć i pogadać o tem!…
 — Dlaczego pani nie chce zaraz odpowiedzieć?… Czyżby się co zmieniło? — spytał zazdrośnie.
 Nie odpowiedziała.
 Nagle ciemny, kosmaty obłok przysłonił księżyc i ogarnęła ich noc niespodziana. Zniknęło szumiące pod nimi morze, zniknęły boki parowca, zniknęli oni sami… Pozostała jeno wdali,