Strona:Wacław Sieroszewski - W szponach.djvu/131

pliwiony starszy klucznik parę razy chrząknął gniewnie i zrobił mu nawet uwagę.
 — Muszę się przecież umyć!
 — A to poco? Może jeszcze eleganckie ubranie włożysz? Krawat modny i kołnierzyk? Co?! Nie marudź pan, tam się umyjesz...
 — Gdzie? To mnie stąd wywiozą?!...
 Nic mu na to nie odpowiedziano, ale, gdy miał już wychodzić, zatrzymał go żandarm i rzekł:
 — Weź pan paltot, czapkę i wszystko!
 — Wywożą... albo może uwolnią! — błysnęło mu w głowie. — Przecież w gruncie rzeczy nic nie znaleźli!
 W kancelarji stary sekretarz spojrzał nań z ciekawem współczuciem, podał do podpisania jakieś rachunki i kiwnął na wachmistrza:
 — Oto tutaj są jego pieniądze!
 Oficer żandarmski, który stał w głębi z papierosem w ustach i przyglądał się, brzęknął nagle ostrogami:
 — Gotowe!... Jazda!...
 Policjanci ruszyli ku drzwiom, uprowadzając między sobą Józefa.
 Przed gankiem, wiodącym ku bramie, stała żółta więzienna kareta z otwartemi na tyle drzwiami. Poprowadzono więźnia wprost ku niej.
 — Wywożą daleko, ale dokąd?... Może do „ochrany“!...