Strona:Wacław Sieroszewski - W szponach.djvu/109

strony siedział żandarmski oficer z rudawemi, zawiesistemi wąsami, a obok jakiś cywilny pan.
 Pili herbatę i chrupali sucharki, których cały koszyczek stał obok kałamarza.
 Gdy Józef postąpił parę kroków za próg pokoju, drzwi za nim natychmiast zamknęły się z lekkim trzaskiem.
 Przez mgnienie oka stał, nie wiedząc, co ma począć. Oficer patrzał nań bystro i nagle uśmiechnął się wilczym uśmiechem i kiwnął mu głową.
 — Prosimy bliżej, młodzieńcze! O tu, niech pan siada!
 Wskazał ręką na krzesło.
 Józef postąpił parę kroków i siadł na rożku.
 Cywil odrzucił się wtył na poręcz krzesła i, przechyliwszy nabok głowę, oramioną czarną, przystrzyżoną po szwedzku bródką, w milczeniu wodził ciekawemi oczyma to po rozpartym obok żandarmie, to po siedzącym naprzeciw młodym więźniu.
 — Czy pan pali?... Może papierosa?...
 — Dziękuję, nie palę!... — odrzekł Józef, czując z przykrością, jak mocno czerwienieć mu się poczynają uszy.
 — A może... herbaty?
 — Dziękuję, jestem już po kolacji! — odrzekł, łykając ślinę.
 Lekki uśmiech przemknął się po mięsistych wargach żandarma.