Strona:Wacław Sieroszewski - Ocean I.djvu/298

które nas od tych piasków oddzielają?... Co?... Stary majtek jesteś i takie rzeczy gadasz?..
 — Cóż więc uczynimy?... Wyczerpaliśmy docna siły nasze!...
 — Głód, woda zła... Lepiej już odrazu umrzeć...
 — Tutaj choć ciała nasze woda na brzeg wyrzuci i pogrzebią nas dobrzy ludzie po ludzku w ziemi... — mruczeli deputowani.
 Załoga, przysłuchująca się zdala rozmowie, zrozumiawszy, że zaszła odmowa, jęła pokrzykiwać:
 — Prawdę mówił Stiepanow, że nas tu chcą wszystkich wytracić!...
 — Starszyzna się zawsze wyratuje!...
 — Juściż!... Pływają zawsze po wierzchu, jak oka na rosole!...
 — Co na nich zważać!...
 — Wal, Gałka!... Ruszaj!...
 — Bież do sternika, sami popłyniemy...
 — O wa!... Wielka mądrość na piach się wyrzucić!...
 Gromadzili się u wielkiego masztu i, wzajem popychając się, tłocząc, sunęli ku budce sternika.
 Beniowski, który, rozmawiając na progu swej kajuty z deputacją, nie tracił z oczu załogi, wskazał nagle ręką w tym kierunku i zawołał:
 — Co to?... Znowu bunt!...
 Deputacja rozstąpiła się, a on z krócicą w ręku poszedł naprzeciwko biegnących. Zatrzymali