Strona:Wacław Sieroszewski - Dalaj-Lama Część druga.djvu/54

kich nie było!... Nie pamiętam?... Co oni, żołnierze, czy „bieżeńcy“?...
 — Żołnierze, z przybocznej straży barona...
 — No to pewnie są w koszarach?...
 — Niema.
 — Ha, jak niema, to może... uciekli!... Zdarza się... dezerterują...
 Patrzał uważnie na zmartwioną i zmieszaną twarz Burjata.
 — Jak więc nazwiska?... My zanotujemy i każemy szukać... Gdzie mamy uwiadomić, jeżeli na coś trafimy?... — spytał urzędowo.
 — Stawka Namyń Dordżi Nojana, księcia Chał-cha, choszuna Na-łaj-cha! na wschodniej stronie miasta... — odrzekł z naciskiem Szag-dur.
 — Słyszałem, słyszałem... Owszem, zaraz przyślemy wieść... A możeby pan sam zajrzał, bo z tymi gońcami, to rzecz niepewna?!
 — Dobrze, przyjdę niedługo, a tymczasem raz jeszcze pójdę do koszar, może tam już są...
 — Tak, tak!... Najlepiej do koszar!... — przytaknął stary.
 Jeszcze Szag-dur nie zdążył wyjść z sali, już Biełkin pędził do Wołkowa.
 — Są na tropie... Trzeba ich co prędzej przenieść z naszego więzienia. Najlepiej wysłać z Urgi... — raportował naczelnikowi.
 Wołkow pogładził swoją czukocką, stożkowatą łysinę i zamyślił się: