Strona:Wacław Sieroszewski - Dalaj-Lama Część druga.djvu/109

waż kogoś chcieli oddać na służbę Nieba, przeznaczyli mnie, najmłodszą...
 — I cóż... zadowolona jesteś?... Nie tęsknisz?...
 — Nie, nie tęsknię... Nie znam życia naszych koczowisk... I za nic nie rzuciłabym naszego pięknego klasztoru... Pragnę tylko dostąpić łaski... Już dostąpiłam, bo widzę Ciebie, o Darichu!...
 — Nie jestem Darichu, jestem biedną dziewczyną, którą porwano przyjaciołom...
 Mongołka długo milczała, patrząc na rozłożone na kolanach modlitewnie dłonie.
 — Ty nie wiesz, błogosławiona!... Nie widzisz jak promienne są oczy Twoje, jak dobrotliwy Twój uśmiech!... — szepnęła wreszcie.
 — Czy czasem nie do tego waszego klasztoru mię wiozą?!
 — O, jakby to było dobrze... Łaska spłynęłaby na wszystkich!...
 — A cóż wy tam robicie w tym klasztorze?...
 — Modlimy się za grzechy własne, potem za grzechy najbliższej rodziny, potem rodu całego, potem plemienia... nareszcie za grzechy całego świata!...
 — Oho, to ciężka sprawa!... — roześmiała się Hania.
 — Zapewne!... westchnęła To-noj. — Szczególniej teraz, kiedy zaczęły się, powiadają, takie straszne wojny... Ale u nas w górach spokojnie...