Strona:Wacław Sieroszewski - Brzask.djvu/202

sobą macał. Chudzi, nadzy, pomarszczeni, siedzieli przed kominem, z twarzą zwróconą ku przybyszom i białe ich oczy strasznie błyskały przy świetle ognia. Dziewczynka przerażona stłumiła oddech.
 — Dziecko, słyszę, masz z sobą? — spytał stary.
 — Tak, dziewczynkę...
 — Czyja? Twoja?
 — Nie! Niewiadomo czyja... Tam urodzona.
 — Chrzczone aby?
 — Ee! Gdzie zaś! Ktoby ją chrzcił. O nas i Bóg zapomniał.
 Stary westchnął.
 — Biedne wy, ale i my niebogaci, źleście trafiły... A którędy przyszłyście i poco?
 — My do księcia...
 Anka opowiedziała w kilku wyrazach powód podróży. Opowiedziała o Mergeń, o głodzie grożącym im, o Beznosym i o bracie, którzy przywłaszczyli sobie jej dobytek...
 — Tak słyszałem. Książe kazał pono Beznosemu, żeby zwrócił, ale brat to ci nie odda — silny człowiek, możny, bogaty. Ten gminy nie usłucha... Słuchajcie, a macie wy co, jakie naczynie, żeby wam jadła nakłaść, bo my mało mamy naczyń, a musielibyśmy je zniszczyć. Zostańcie już, kiedyście tu przyszły. Położycie się na ławie koło drzwi... Powiadacie, żeście