Strona:Wacław Sieroszewski - Beniowski II.djvu/106

—   98   —

 — Hej, Agafja!... Mamy drogiego gościa!... Daj nam co prędzej wypić i przekąsić! — wołał piskliwym głosem zacny Sergjusz Mikołajewicz.
 Słowem nie zdradził się, że czeka jakich wynurzeń lub wyjaśnień; Beniowski również napomknieniem nawet nie potrącił o wczorajszy wypadek. Ale po długiej rozmowie o miejskich nowinach i podróżnych swych przygodach, rzekł nagle:
 — Wiecie, Sergjuszu Mikołajewiczu, jaką dziwną dziś miałem przygodę... Właśnie chciałem was się poradzić, co mam robić...
 Poczem, nie spuszczając oczów z nalanej twarzy sekretarza, opowiedział mu o przybyciu z Wierchniego Iwaśkina z dwoma towarzyszami, uczynionej mu przez nich propozycji, swej odpowiedzi, wreszcie o wyznaniu Wołodimirowa i Puszkarewa.
 — To łotry! — zawołał Nowosiłow. — To łotry!... A przecież my mogliśmy im uwierzyć i tylu niewinnych ludzi dać katu!... To łotry!...
 — Gorzej, bo i was w całą tę sprawę chcieli wmieszać — dodał śmiało Beniowski.
 — Mnie?... Jakże to?...
 — Przez Agafję...
 — Wołać ją... Agafja, chodź tu zaraz, suko!... Znasz niejakiego Iwaśkina?
 Przerażona kobieta zamigała szybko rzęsami, poczem oczy szeroko otwarła.
 — Mów prawdę!
 — Znam... — szepnęła cicho.