Strona:Wacław Sieroszewski - Beniowski I.djvu/209

—   201   —

 — Nicpoń!... Sam co wyrabia? Co zrobił z Ziablikowym?
 — Środki zdobył Beniowski, jego są... My tylko korzystamy!
 — To już przesądzone. Przysięgaliśmy zresztą Beniowskiemu!...
 — Ma rację!...
 — Przysięga?... Co przysięga?... Chodzi o życie!...
 — Choć niezupełnie, ale w każdym razie....
 — Drab!... Zawsze warcholił... Całą drogę!...
 — Daruj pan, ale nie pozwolę...
 — Co nie pozwolę!... Wyrzucić go!... i tyle...
 — Panowie, panowie!... Pozwólcie mi, proszę was, odpowiedzieć! — wołał Beniowski.
 — Pokaże się, kto ma rację...
 — Cicho!... Beniowski ma głos!...
 — Beniowski... Dobrze!... Niech mówi!...
 — Zobaczymy, co powie! Dość mamy tych wszystkich udręczeń... Od jego przybycia w osiedlu wre, jak w kotle...
 — Ani chwili wypoczynku... Grom za gromem... Niespokojny duch!... Nie widać końca!... Wszystko sam, zawsze sam!...
 — Uciszcie się!... Milczcie!... Beniowski ma głos... Daję głos Beniowskiemu!... — wołał Chruszczow.
 Ucichli i zwrócili się ku Beniowskiemu. Ten powstał i, utkwiwszy gniewne, gorejące oczy w Siepanowa, zaczął:
 — Mógłbym odpowiedzieć na postawione za-