Strona:Wacław Sieroszewski - Beniowski I.djvu/127

—   119   —

wiane nasienie... Nie lubię tego!... A Chruszczow dobry, szlachetny człowiek... Dlaczegóż nie mam do was przystać?...
 — A pan wie, co panu za to grozi?...
 — A no wiem!... Niech tam!... Zato świata kawał zobaczę!... Może zwojujemy jaki nowy kraj, a wtedy, gdy uderzymy czołem przed matką-carycą nowem królestwem w poddaństwo, to nam, może, przebaczą!... Ho, ho!... Kto wie, co nas jeszcze czeka!?
 — Pan wie, że pan obowiązany jest radzie głównej spiskowej posłuszeństwo... bez granic!?
 — Rzecz prosta! Słuchać będę, skoro przyrzekłem. Bez tego nic!...
 — Jutro przysięgniesz i Komunję świętą przyjmiesz!...
 — Przysięgnę i przyjmę!... Dlaczego nie!? Kto zdarł ze łba skórę, nie żałuje włosów!...
 Chciał jeszcze mówić, ale Beniowski skinął ręką.
 — Kiedy indziej... Dziś późno, a dużo was...
 — Słucham, jenerale!... Jak każesz!... Kiedy indziej, to kiedy indziej!... Chciałem tylko powiedzieć, że za Lewantia Popowa i Strzelca Wołkowa to ja ręczę...
 Ukłonił się po żołniersku i zwrócił ku drzwiom. Czatujący na schodkach Chruszczów odprowadził gościa w kierunku sąsiedniej chaty i gwizdnął zcicha w stronę lasu.
 Natenczas z ciemności wyłonił się nowy gość, wiedziony przez Panowa.