Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/368

 Znów długo tłumaczyła mu i opowiadała o ruchu wojskowym bezpartyjnym, o strzelcach galicyjskich.
 Słuchał uważnie.
 — Z tak dala trudno się połapać, czy to rzecz poważna, czy nie, czy odpowiada narodowej polityce!?... Miarą i wskazówką mogą tu służyć dla nas ludzie... Kto stoi na czele?
 — Piłsudski.
 Ślepy odsunął się wtył, jakgdyby nagle przejrzał.
 — Acha, Piłsudski!... Bezdany... Pamiętam... Socjał... socjał... Burzyciel!...
 — Przedewszystkiem — twórca!... Czy nie wszystiko jedno zresztą, z czyjej ręki przyjdzie wyzwolenie Ojczyzny?...
 — Z tej ręki nie przyjdzie, to są warchoły, wywrotowcy!...
 — Pan się myli. Tam są najrozmaitsi ludzie. Sam Piłsudski oddał się wyłącznie sprawie wojskowej i surowo, o ile wiem, przestrzega bezpartyjności związku...
 — Daruje pani, nie mogę... Nic na to nie poradzę!... To sprzeczne jest zupełnie z mojemi przekonaniami!
 Pochyliła głowę; czuła w głosie tego ślepca nieubłaganą zaciekłość.
 — W takim razie... żegnam pana!
 Zadzwonił.
 — Żono, pani już odchodzi!...
 Uniósł się na fotelu cokolwiek.