Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/57

szybką falą przez jego myśli, usposabiając go nieżyczliwie do leciwego adoratora wdzięków córki Ibn Tassila.
 — My pomożemy ci, panie! — zapewniał skwapliwie ten ostatni — Abyś tylko chciał, panie, zająć się tą sprawą! Skoro znalazłeś już znak...
 — Cóż z tego? — rzucił Żałyński — To na tabliczce! Lecz gdzie go szukać w tym splocie łańcuchów górskich?
 Arab zamyślił się przez chwilę.
 — A czy nie mógłbyś, czcigodny gościu, aby Allach zlał na ciebie wszystkie swe łaski, powiedzieć, jak daleko stąd leży ów punkt, oznaczony na tabliczce znakiem? El — Barrar oddalone jest od morza o sześć miar „inglesi“.
 Żałyński domyślił się, że Arab w ten sposób określa kilometr.
 — Ile takich miar będzie stąd do Akaby? — pytał, określając w przybliżeniu na tabliczce punkt gdzie przypuszczalnie leżał El — Barrar.
 Arabi przez chwilę porozumiewali się między sobą, gestykulując zawzięcie.
 — Sto... może nieco więcej, ale niewiele, miar! — wyjaśnił wreszcie Ibn Tassil.
 Żałyński z pomocą podjętego z ziemi źdźbła słomy wyliczył odległość pomiędzy trójkątem, a linją brzegową. Wynosiła ona mniej więcej trzydzieści parę kilometrów.
 Oznajmił to Ibn Tassilowi, zastrzegając się,