Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/47

 Kilkakrotnie zdawało mu się, że Dżailla, ześlizgnąwszy się z występu, pada na wybrukowane płaskiemi kamieniami podwórze.
 Z radosnym przeto okrzykiem powitał ukazującą się w otworze okna twarz dziewczyny.
 — Możesz wejść... Już odeszli! — zapewnił ją, widząc, że wodzi ona naokół niespokojnem spojrzeniem.
 Lekko jednym susem przesadziła parapet na i znalazła się na środku pokoju.
 — Czemu uciekałaś, Dżaillo? — pytał Żałynski — Ojciec twój nie miałby zapewne nic przeciwko temu, że odwiedziłaś chorego?
 Dziewczyna podniosła na niego oczy.
 — O tak... ojciec jest bardzo dobry, ale... — tu zacięła się nieco.
 — Ale? — poddał.
 Twarz dziewczyny zmierzchła momentalnie. Spuściła głowę i w zakłopotaniu plątała i rozplątywała drżącemi palcami sznury cekinów.
 — El Terim — rzekła cicho.
 — El Terim? Ten stary lekarz? — zdziwił się — A cóż on ma do ciebie?
 Głowa dziewczyny opadła jeszcze niżej. Ledwo dosłyszalne westchnienie poruszyło jej pierś.
 — Dżailia będzie jego żoną... — wyszeptała z trudem.
 Żałyński, zapominając o bólu, żywym ruchem uniósł się z posłania.