Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/11

 Ibn Tassil spojrzał na niego pogardliwie i niemal że nienawistnie.
 — Allach dał ci młode lata, więc rozum twój jest mały i głupi jak ogon dromadera! — wyrzekł, marszcząc swe krzaczaste brwi. — Prędko chodzi! Wielka rzecz! Tylko szalony wiecznie się śpieszy... człowiek mądry i bogobojny zawsze znajdzie na wszystko czas!
 Niefortunny obrońca postępu nie dał widać za wygraną i otworzył już usta, chcąc odpowiedzieć, gdy wtem nagły poszum i brzęczenie, dobiegające z ponad stropu nieba, sprawiło, iż podniósł głowę wgórę, nadsłuchując.
 Towarzysz jego uczynił to samo.
 Brzęczenie nie ustawało ani na chwilę.
 — Żelazny ptak! — ozwał się jeden z nadsłuchujących, wodząc ciekawem spojrzeniem po widnokręgu.
 — Aha! — przytaknął drugi — Ale jest jeszcze daleko! — dodał po chwili.
 — Daleko, a tak głośno mówi! — zauważył pierwszy.
 Towarzysz obrzucił go pogardliwem spojrzeniem.
 — Wyrosłeś jak palma, a głowa twoja jest pusta jak stary kosz bez dna! — mówił — On nie mówi to serce w nim bije tak głośno! Rozumiesz?