Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/481

 Na tem nie skończyła się jednak jeszcze ich praca.
 Na północnym krańcu wysepki wznosiła się niewielka grupa skał, formując coś w rodzaju kurytarza, w którym wygodnie zmieścić się mógł „Ptak“.
 Zbliżała się zima, a z nią burze. Pozostawienie samolotu na ten okres czasu na morzu narażało go na nieuniknione niebezpieczeństwa, jak, naprzykład, porwanie przez wicher. W kurytarzu łatwiej je było uniknąć przez przywiązanie samolotu do skał, które zresztą stanowiły bardzo poważną ochronę przed wściekłymi podmuchami wichru.
 Upłynęło jednak całe cztery dni, zanim „Ptak“ znalazł się w kurytarzu. Spokojnie tu było i zacisznie.
 Życie popłynęło znów normalnym trybem, chociaż Amy odczuwała dotkliwie nieobecność przyjaciółki.
 Mówili o niej rzadko, gdyż tak jedno, jak i drugie lękało się poruszyć wspomnień o jej odejściu, a zwłaszcza słów, wypowiedzianych wówczas przez nią.
 Wyhowski przekonał się rychło, że wszystko to, co mówiła mu niegdyś Daisy o miłości Amy ku japończykowi, było złośliwą nieprawdą.