Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/468

przyzna, że to gorączka! Prawda, że tak? — perswadował, pozostawiając jej możność wycofania się z tego wszystkiego.
 Rzuciła się w jego ramionach, jakby palona żywym ogniem.
 — Kocham pana! Rozumie pan! Jestem zupełnie przytomna! — mówiła z naciskiem. — Kocham pana... jeszcze raz powtarzani... kocham!
 Zbliżyła ku niemu swą twarz i utkwiła w jego oczach świecące fosforycznie w mroku źrenice.
 Zmarszczył brwi.
 — Pani przecież wie...
 — Wiem! — przerwała nagłym wybuchem jego słowa. — Wiem, że kochał pan Amy! Ale przecież obecnie, gdy ona...
 — I teraz ją kocham! — rzucił krótko.
 — I będzie ją pan kochał nawet wówczas, gdy ujrzy ją pan w objęciach Tomari? — zaśmiała się drwiąco.
 Uczuł przez moment, że słowa te przyczyniły mu dotkliwy, fizyczny ból.
 Opanował się jednak natychmiast.
 — Tak... nawet i wówczas! — rzekł spokojnym głosem.
 Odchyliła się wtył, odwracając głowę.