Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/466

winę i zapomnę o tych słowach, gdyż na panią niesposób się gniewać!
 — Czemuż to? — spytała cicho.
 — Bo pani jest małe dziecko! — rzucił wesoło, przyśpieszając kroku.
 — Chyba.. duże!
 — W gruncie rzeczy to przecież wszystko jedno!
 Pokręciła przekornie głową.
 — Wcale nie! Małe dziecko mógłby pan tak nieść całe kilometry, a mnie zaledwie kilkadziesiąt kroków.
 — Skąd taka pewność? Naprawdę, nie czuję zupełnie, że trzymam panią na ręku. Mógłbym nieść tak długo jeszcze! — upierał się żartobliwym tonem.
 Nagłym ruchem oplotła jego szyję rękami.
 — Więc nieś mię tak.. aż do końca życia! — szepnęła i przywarła gorącemi wargami do jego ust.
 Stanął, jak wryty, usiłując nadaremnie uchylić usta z pod nawały jej pocałunków.
 Objęła dłońmi jego głowę i cisnęła ku sobie z niezwykłą mocą.
 — Jerzy... mój... mój! Kocham cię... kocham! Już oddawna kocham! Lecz ty byłeś ślepy... nie dostrzegłeś tej miłości! Jak ja